بانک جهانی در سال ۲۰۲۲ پیش‌بینی رشد ۵٫۱ درصدی تولید ناخالص داخلی چین کرده است. این رقم یکی از پایین‌ترین نرخ‌ها در نیم قرن گذشته برای کشوری است که وابستگی زیادی به واردات برای کارخانه‌های خود دارد.
سیاست تجاری چین در رابطه با ایالات‌متحده بیش از هر چیز واکنشی است و بیشتر از اینکه شروع‌کننده باشد، پاسخ‌دهنده است. در همین حال تجار چینی از سال ۲۰۲۰ واردات زغال‌سنگ، شکر، جو، خرچنگ، مس و چوب از استرالیا را متوقف کردند و این اقدام پاسخی به تنش‌های دو کشور بود.
مجموع تجارت چین با استرالیا، ژاپن و ایالات‌متحده به ۶۴۸٫۷ میلیارد دلار در سال ۲۰۲۰ رسید. چین به توافق‌نامه مشارکت اقتصادی جامع منطقه‌ای (RCEP) پیوسته که بزرگ‌ترین پیمان تجارت آزاد دنیاست. این توافق از تعرفه‌های تجاری در میان کشورهای عضو می‌کاهد. توافق‌نامه تجارت آزاد و همکاری‌های چندملیتی را گسترش می‌بخشد. عضویت چین در این پیمان آن را بیشتر معطوف به آسیای جنوب و جنوب شرقی می‌کند، جایی که کشورها به مواد خام، البسه، لوازم الکترونیک نظیر تلفن همراه چین وابسته هستند.
فناوری‌های پیشرفته که از سال ۲۰۱۸ موضوع تنش اصلی بین آمریکا و چین بوده است، نشانه‌ای از تلاش پکن برای تکیه بر منابع داخلی است. پکن قرار است تا سال ۲۰۲۵ ۱٫۴ تریلیون دلار در حوزه فناوری سرمایه‌گذاری کند و زیرساخت‌های هوش مصنوعی و بی‌سیم خود را تقویت کند. بخش اعظم این پول در شنجن که سیلیکون ولی چین نامیده می‌شود هزینه خواهد شد چرا که مرکز غول بزرگ سخت‌افزاری و شبکه هوآوی و تنسنت است.
طرح پنج ساله دولت چین تا سال ۲۰۲۵ هفت هدف فناوری دارد که توسعه نیمه‌رساناها از جمله آنهاست. این طرح بر اتکای داخلی به ساخت فناوری و در عین حال تشویق سرمایه‌گذاری مستقیم خارجی تأکید دارد. قبلا چین برای کپی محصولات فناوری از سایر بازارها شناخته می‌شد اما اکنون برای توسعه فناوری‌های داخلی خود تلاش می‌کند.
مبادلات تجاری در کنگره بعدی حزب در پکن مورد بحث قرار خواهد گرفت و سیاست‌گذاری‌های جدید این حوزه در آن جلسه اعلام خواهد شد.
چین از توافق‌نامه و مذاکراتی که تاکنون داشته در جهت غلبه بر مشکلات زنجیره تأمین خود استفاده و تمرکزش را بر حوزه پارک‌های صنعتی و مناطق ویژه تجاری و بهبود جریان کالا و منابع معطوف می‌کند.
چین باید روابط یک به یک با شرکای تجاری اصلی خود را حتی در زمان کاهش وابستگی ادامه دهد. مصرف‌کنندگان چینی نیز همچنان متقاضی محصولات کشاورزی آمریکا هستند. در زمینه محصولات فناورانه نیز چین بیش از آنکه مبتکر باشد، تولید کننده است و در حوزه نوآوری هنوز متکی به آمریکاست. چین می‌تواند محصولات هوشمندانه‌تر را با سرعت بیشتر تولید کند اما این به معنی نوآوری نخواهد بود.