اما در حالی که این تصمیم ممکن است منجر به معاملات بیشتر یوان در ازای نفت شود – به این دلیل که چین بتواند بدون دخالت ایالات متحده سوخت بخرد –، این تغییر استفاده از دلار نفتی را خنثی نمی‌کند یا به طور قابل توجهی استفاده یوان را در خارج از بازارهای انرژی افزایش نمی‌دهد.
چین و خاورمیانه در گذشته از دلار آمریکا به عنوان ارز بلندمدت خود استفاده می‌کردند. اما در مواجهه با ژئوپلیتیک و تحریم‌های آمریکا در حوزه مالی، کشورهای کمی به این فکر می‌کنند که آیا می‌توانند از ارزهای دیگر برای تسویه حساب‌های نفت و گاز استفاده کنند یا خیر.
با این حال، تعداد معاملات یوان باید افزایش یابد، زیرا چین – بزرگترین خریدار نفت جهان – از صادرکنندگان می‌خواهد که از ارز آن استفاده کنند.
اگر رویه‌های مبادله یوان راحت‌تر باشد و پول چین «ایمن‌تر» از دلار در نظر گرفته شود، سایر نقاط جهان به این موضوع دامن خواهند زد. از جمله می‌توان به هنگ کنگ، سنگاپور و برخی از کشورهای اروپایی اشاره کرد.
شی جین پینگ، رئیس جمهور چین در اجلاس سران چین و اعراب پیشنهاد کرد که توافقات نفت و گاز به یوان با شش کشور شورای همکاری خلیج فارس در مدت سه تا پنج سال افزایش یابد.
شرکت سرمایه بین‌المللی چین (CICC) نیز اخیرا در یادداشتی تحقیقاتی اعلام کرد چین به‌عنوان بزرگترین تولیدکننده جهان، یوان بیشتری را وارد خاورمیانه خواهد کرد. این کشور به طور متوسط حدود ۱۵٫۴ میلیون بشکه نفت در روز مصرف می‌کند.
تجارت بین چین و جهان عرب در ۱۰ سال گذشته ۱٫۵ برابر افزایش یافته است. در سه ماهه اول سال ۲۰۲۲، تجارت دوجانبه به ۳۱۹٫۳ میلیارد دلار آمریکا رسیده که نسبت به سال گذشته ۳۵٫۳ درصد رشد داشته است.
پرداخت یوان فرامرزی نقش مهمی در تقویت تجارت بین چین و کشورهای عربی داشته است.
چین و بانک تسویه حساب‌های بین‌المللی در ماه ژوئن یک سیستم تجمیع ذخایر یوآن را با بانک‌های مرکزی مالزی، اندونزی، سنگاپور و شیلی و همچنین اداره پولی هنگ کنگ ایجاد کردند.
در روسیه، یوان برای اولین بار در ماه اکتبر از دلار آمریکا پیشی گرفت و تبدیل به پرمعامله ترین ارز خارجی در بورس مسکو شد.
دلار ایالات متحده همچنان ارز غالب تجارت است، اما این یک سیاست تضمینی آشکار است که نباید فقط بر پول ایالات متحده تکیه کرد.
چین مشتاق استفاده بیشتر از ارز خود برای اطمینان از عرضه نفت است، خصوصا در شرایطی که آمریکا آن را به عنوان بخشی از مناقشات تجاری و سیاسی طولانی مدت آنها هدف قرار دهد. به عنوان مثال، ایالات متحده و متحدانش، روسیه را پس از حمله به اوکراین از سیستم پرداخت بین بانکی سوئیفت خارج کردند.
معامله گران معاملات آتی نفت ممکن است ترجیح دهند یوآن را بپردازند، زیرا این ارز با حرکت بازار جهانی که تعیین کننده نرخ دلار است، نوسان ندارد.
بانک خلق چین نرخ مرجع روزانه‌ای را تعیین می‌کند که در آن یوان می‌تواند ۲ درصد در هر طرف افزایش یا کاهش یابد.
معامله گران نفتی که قراردادهای آتی را می‌خرند، یوان را به عنوان “حفاظی” در برابر ریسک می‌بینند. آنها به ویژه امیدوارند که از تکرار آوریل ۲۰۲۰ جلوگیری کنند، زمانی که قیمت نفت خام وست تگزاس اینترمدیت به محدوده منفی سقوط کرد.
اما یوآن جایگزین دلار نفتی نخواهد شد زیرا صادرکنندگان خاورمیانه ارز ایالات متحده را ساده ترین راه سرمایه گذاری آنها از فروش می‌دانند و کشورهای غربی و واردکنندگان در آسیا در خارج از چین هنوز به طور گسترده از آن استفاده می‌کنند.
راه درازی در پیش است تا اینکه بتوان گفت چیزی به نام پترو رنمینبی وجود دارد.
برخی کارشناسان می‌گویند که استفاده گسترده از یوان برای خرید نفت و گاز خاورمیانه می تواند ارز را در سایر بخش ها به جلو سوق دهد. شرکای تجاری ممکن است از یوان برای خرید کالاهای بیشتر از چین یا سرمایه گذاری از جمله در سهام استفاده کنند.
اما به گفته تحلیلگران، مشخصات جهانی این ارز پایین خواهد ماند زیرا چین می‌خواهد به کنترل نرخ ارز بین‌المللی خود ادامه دهد.
نرخ ثابت درآمد تجار داخلی، به ویژه صادرکنندگان کالاهای تولیدی را تضمین و با کاهش نوسانات نرخ ارز، به ثبات اقتصاد چین کمک می‌کند.
استفاده از یوان در انواع دیگر تجارت به تقاضای خارج از کشور برای کالاهای چینی بستگی دارد و اینکه آیا شرکای تجاری ارز را برای مصون سازی یا استفاده از ذخیره مناسب می‌دانند.
تحت کنترل‌های ارزی امروز، حتی با رشد تجارت نفت یوان، احتمالاً شاهد پیشرفت معناداری در بین‌المللی شدن رنمینبی در سطح جهانی نخواهیم بود.
مقامات چینی همچنان بین‌المللی کردن یوان را یک «جایزه» سیاسی می‌دانند، اما عزم خود را برای کاهش کنترل‌ها ندارند. آنها به دنبال کاهش وابستگی به دلار هستند که امری منطقی به نظر می‌رسد اما از منظر اقتصادی سخت است که ببینم [یوآن] در آینده نزدیک یک ارز ذخیره بین‌المللی بزرگ یا حتی یک ارز تجاری خواهد بود.
منبع: techchina