در هفته‌ای که گذشت پرواز مشترک بمب افکن‌های روسیه و چین در نزدیکی مرزهای کره جنوبی و ژاپن باعث شد تا جنگنده‌های رهگیر این دو کشور به پرواز درآمده و پرنده‌های روسی و چینی را اسکورت کنند.
این مسئله البته یادآور یک نکته مهم و یکی از بزرگترین ضعف‌های حال حاضر نیروی هوایی ارتش چین است و آن هم فاصله بمب افکن‌های سنگین چین با رقبای روسی و آمریکایی این کشور است.
بمب افکن فعلی نیروی هوایی چین سری H-6 است که در حقیقت کپی چینی از بمب افکن های توپولوف 16 ساخت شوروی سابق به حساب می‌آید.
در حال حاضر مدل‌های K و N پیشرفته‌ترین مدل‌های بمب افکن H-6 در خدمت ارتش چین هستند.
در این مدل‌ها از دو موتور توربوفن ساخت روسیه استفاده شده و در نهایت قرار است موتورهای WS-18 ساخت چین بر روی آنها نصب بشود.
در حال چین برنامه دارد تا در میانه‌های دهه فعلی میلادی بمب افکن پنهانکار نسل جدید H-20 را وارد خدمت کند، اما تا رسیدن آن پرنده به تعداد کافی به نظر می‌رسد حداقل تا 15 سال آینده بمب افکن اچ 6 همچنان اصلی‌ترین بمب افکن چین باقی بماند.
زمانی که از محدودیت‌های این هواپیما صحبت می‌کنیم، دقیقا از چه چیز حرف می‌زنیم؟
برای نمونه در جریان پرواز اخیر بمب افکن اچ 6 چینی در کنار تی یو 95 روسی پرواز کرد. بمب افکن چینی بردی در حدود 6 هزار کیلومتر دارد و برد بمب افکن روسی در حدود 15 هزار کیلومتر است.
بمب افکن روسی توان حمل 15 تن مهمات را دارد در حالی که این مقدار برای بمب افکن چینی در حدود 12 تن است.
این اعداد در بمب افکن‌های دیگر روسی و آمریکایی بزرگتر می‌شوند.
روس‌ها در بمب افکن تی یو 160 به برد 12 هزار کیلومتر رسیده و می‌توانند نزدیک به 40 تن مهمات حمل کنند.
بمب افکن بی 1 آمریکایی نیز بردی بین 7 تا 9 هزار کیلومتر آنها هم با حمل بین 16 الی بیش از 20 تن محموله رزمی است.
در حال حاضر چینی‌ها قصد دارند با توسعه مهمات دور ایستا و خصوصا موشک‌های کروز تا حدی بحث کمبود این برد را جبران کنند و در مدل N از بمب افکن مذکور نیز بالاخره توان سوخت‌گیری هوایی را به این بمب افکن سنگین اضافه کرده‌اند.
در هر حال به نظر می‌رسد بحث بمب افکن‌های سنگین از جمله مواردی باشد که چین حداقل تا پایان دهه میلادی فعلی در آن بخش از روسیه و آمریکا عقب‌تر باشد.