پکن تنها شهر در نیمه شمالی چین است که از نظر حجم اقتصادی در میان 10 شهر برتر چین قرار دارد.
همه شهرهای چین در شمال رودخانه یانگ تسه، به‌جز پکن، در حال کاهش نسبی اقتصادی هستند زیرا مرکز ثقل اقتصادی در چین به سرعت به سمت جنوب در حال حرکت است.
تیانجین که یکی از چهار شهر چین است که امور شهرداری آن تحت مدیریت مستقیم دولت مرکزی قرار دارد، برای اولین بار جایگاه خود را در لیست 10 شهر بزرگ اقتصادی کشور از دست داد.
در حالی که چین به سمت توسعه منطقه‌ای هماهنگ برای سال‌های 2021 تا 2025 حرکت می‌کند، سرمایه‌گذاران خصوصی، بانک‌ها و نیروی کار این کشور به مناطق جنوبی آن سوق پیدا کرده‌اند.
این روند، اختلاف شمال و جنوب چین را افزایش می‌دهد و به عدم تعادل منطقه‌ای پیچیده بین استان‌های ساحلی شرقی و مناطق غربی افزوده است.
وانگ یمینگ Wang Yiming، معاون سابق مرکز تحقیقات توسعه شورای ایالتی، معتقد است که اختلاف اقتصادی بین شمال و جنوب چین بسیار زیاد است و نمی‌توان آن را نادیده گرفت و اختلاف اقتصادی جنوب-شمال در حال پیشی گرفتن از از شکاف شرق – غرب به این کشور است.
یمینگ هشدار داد که «شکاف منطقه‌ای در چین احتمالاً طی 5 سال آینده بیشتر خواهد شد.»
وی هوکائی، Wei Houkai رئیس انستیتوی توسعه روستایی در آکادمی علوم اجتماعی چین، هم تاکید دارد که شکاف شمال و جنوب به زودی مهمترین نگرانی برای توسعه منطقه‌ای این کشور خواهد شد.
بر اساس اطلاعات اداره ملی آمار چین، سهم شمال چین از اقتصاد ملی این کشور در سال جاری میلادی به حدود یک‌سوم کاهش یافته است در حالی که در سال 2008 تقریباً سهم آن معادل نصف اقتصاد ملی چین بود.
وو شیائوهوا Wu Xiaohua، نایب رئیس آکادمی تحقیقات اقتصاد کلان چین، یک اتاق فکر وابسته به کمیسیون معتبر توسعه و اصلاحات ملی، ماه گذشته هشدار داد که کل اقتصاد شمال چین «در حال فروپاشی» است.
وو گفت، برای کاهش این فاصله، چین باید یک منطقه اقتصادی در امتداد کانال بزرگ ایجاد کند که پکن را در شمال و هانگژو را در جنوب به هم متصل کند.
به نظر می‌رسد مهمترین دلیل افول اقتصادی شمال چین در برابر جنوب این کشور، دولتی‌تر بودن شمال چین و عقب ماندن آن از لحاظ توسعه بخش خصوصی در جنوب این کشور باشد.