سایت راشاتودی در تحلیلی درباره سیاست‌های تجاری آمریکا علیه چین نوشته است: با وجود سال‌ها حمله آمریکا به چین با ابزار تحریم‌ها و تعرفه‌ها، ترامپ نتوانست خواسته‌های واشنگتن را در روابط تجاری با پکن تحمیل کند.
جدیدترین داده‌های تجاری چین نشان از رکورد زدن مازاد تجاری این کشور حکایت دارد. با افزایش تقاضا برای تجهیزات پزشکی و الکترونیکی به علت شیوع کرونا، مازاد تجاری پکن نسبت به ایالات متحده نیز 7.1 درصد افزایش یافت و یک شکاف فزاینده 316 میلیارد دلاری را برای سال 2020 ایجاد کرد. این در حالی است که دولت ترامپ بیشتر دوره خود را برای انجام جنگ تجاری علیه چین اختصاص داد تا زنجیره‌های تأمین را یا به ایالات متحده یا به شرکای دوستانه‌تر منتقل کند.
در حالی که درواقع تأثیر این سیاست باعث شده است که ایالات متحده از بزرگترین شریک تجاری چین به سومین شریک تجاری پس از اروپا و آسه‌آن سقوط کند، اما درنهایت تسلط پکن بر تجارت جهانی تغییر نکرده است.
زنجیره‌های تأمین چین بیش از هرجای دیگر روی کره زمین با هزینه‌های رقابتی‌تر، انعطاف‌پذیر، به هم پیوسته و متأثر از تقاضای محلی باقی مانده‌اند. برخی از کشورهایی که به عنوان گزینه‌های جایگزین مطرح شده‌اند، مانند هند و ویتنام، توانایی تکرار این امور در کوتاه‌مدت را ندارند.
زنجیره‌های تأمین یک فروشگاه سیار نیست که بتوان آن را مونتاژ، برداشته و به یک مکان دیگر منتقل کرد بلکه یک شبکه به هم پیوسته از کارخانه‌های مختلف، ارائه‌دهندگان، مشاغل مرتبط، مونتاژکارها و زیرساخت‌هایی است که در یک فضای جغرافیایی متمرکز واقع شده است. این شبکه اتوماتیک نیست بلکه وابسته به هم می‌باشد. مقرون به صرفه بودن، قابلیت اطمینان و کارایی کلید ایجاد یک زنجیره تأمین موفق است.
جمعیت زیاد چین نیروی کار فراوانی را همراه با زیرساخت‌های رقابتی ایجاد کرده است که مقرون به صرفه‌تر از هرجای دیگر در جهان است. اندازه بازار داخلی خود چین به معنای تقاضای محلی بسیار زیاد است که حاشیه سود را برای یک تجارت آسان‌تر می‌کند. همچنین چون چین در حال حاضر به دلیل این عوامل خود را به‌عنوان قطب تجارت جهانی جا انداخته است، موقعیت آن تثبیت شده و متعاقباً هزینه‌های عرضه را حتی ارزان‌تر می‌کند.
اگرچه از ویتنام و هند به طور مکرر به‌عنوان گزینه‌های جایگزین چین نام برده می‌شود، اما در حال حاضر این کشورها قدرت رقابت و توانایی لازم برای رقابت با چین را ندارند. به عنوان مثال، در حالی که هند دارای 1.3 میلیارد نفر جمعیت و نیروی کار مقرون به صرفه‌تر از پکن است، اما از زیرساخت‌ها و سطح توسعه‌ای برای کپی کردن موفقیت چین در کوتاه‌مدت برخوردار نیست و همچنین از اندازه بازار مصرف کافی نیز برخوردار نیست.
در این صورت، جای تعجب نیست که با وجود تمام شعارهای مربوط به جدا کردن زنجیره‌های تأمین و خارج شدن از چین، این اتفاق نمی‌افتد. پکن نه از طریق برخی توطئه‌های بزرگ برای سرقت مشاغل آمریکایی بر زنجیره‌های تأمین جهانی تسلط دارد، بلکه صرفاً به این دلیل پیشرفت کرده که آنچه ارائه می‌دهد از همه رقابتی‌تر است و پروژه‌هایی مانند جاده ابریشم جدید، ایجاد راه‌آهن اروپا-چین و دیگر پروژه‌های بزرگ، فقط آن را تثبیت کرده‌اند. تولیدکنندگان غربی نیز هرگز حضور خود را از این کشور حذف نخواهند کرد زیرا بازار خود چین بسیار جلب توجه می‌کند.
با توجه به این، جنگ تجاری دونالد ترامپ اساساً الگوی روابط تجاری چین و ایالات متحده را بازنویسی نکرده است. چین علی‌رغم تعرفه‌هایی که ترامپ اعمال کرده است، مؤلفه اصلی زنجیره‌های تأمین جهانی است، زیرا به راحتی هیچ رقیب یا گزینه دیگری وجود ندارد.