در استان کوهستانی گوانگدونگ که بیشتر به دلیل سنگ‌تراشی و معادن شناخته شده است، شهر یانفو بی سر و صدا در حال ایجاد جایگاهی در عرضه جهانی وسایل نقلیه سلول سوختی هیدروژنی است، یک سیستم پیشران انقلابی که برای کمک به جهان و کاهش گازهای گلخانه‌ای ضروری است.
خودرویی که در اینجا و توسط شرکت سینوانرژی تولید شده، شبیه اتوبوس‌های معمولی جاده‌هاست، با درهای جلو و عقب و بیست صندلی و فضایی برای ایستادن؛ اما زمانی که حرکت می‌کند، کاملاً با سوخت هیدروژن نیرو می‌گیرد، در فرآیندی که بخار آب را به عنوان تنها محصول جانبی خود بدون هیچ گونه دی اکسید کربن یا سایر گازهای گلخانه‌ای تغییر دهنده آب و هوا تولید می‌کند.
ورودی دفتر مرکزی شرکت در یانفو اشاره‌ای به چشم‌انداز و جاه‌طلبی این شرکت دارد؛ اتوبوس‌های مینیاتوری، کامیون‌ها، ترامواها، خودروهای مسافربری و کشتی‌ها، هواپیماها، موشک‌ها و ایستگاه‌های پایه مخابراتی ۵G که همگی می‌توانند با سلول‌های سوخت هیدروژنی در آینده حرکت کنند. این شرکت نزدیک به ۵۰۰۰ وسیله نقلیه در سراسر جهان دارد که با استفاده از این نیرو در حال تردد هستند و از هر دو خودروی پیل سوختی در چین، یک دستگاه متعلق به این شرکت است و سهم بازار جهانی آن ۱۰ درصد است.
صنعت سوخت هیدروژن در مسیر تجاری سازی در حرکت است و همچون استفاده از باتری‌های لیتیومی، گسترش صنعت هیدروژن بدون یک چارچوب قانونی مؤثر و کارآمد، سیاست‌های حمایتی و پیشرفت فناوری عملیاتی نخواهد شد.
انتشار گازهای گلخانه‌ای در جهان تا سال ۲۰۲۵ شدت خواهد رسید و گرمایش جهانی نیز تا ۱٫۵ درجه سلسیوس می‌رسد. به همین دلیل باید تا سال ۲۰۳۰ این رقم، ۴۳ درصد کاهش یابد. با تشدید شمارش معکوس برای نجات زمین از تغییرات اقلیمی، جهان در حال رقابت برای راه‌حل‌های انرژی جدید است تا زندگی، اقتصاد و مهار انتشار گازهای گلخانه‌ای را تغییر دهد.
اتحادیه اروپا و ۳۳ منطقه دیگر که شامل چین و هنگ‌کنگ می‌شود اهدافی برای به صفر رساندن انتشار گاز گلخانه‌ای تعریف کرده‌اند و چین این هدف را برای خود تا سال ۲۰۶۰ تعریف کرده است. این همان‌جاست که هیدروژن وارد می‌شود، هیدروژن به عنوان ساده‌ترین مولکول ممکن و فراوان‌ترین عنصر در جهان، به عنوان سوخت نهایی و غیر آلاینده و وسیله ذخیره انرژی در آینده در نظر گرفته می‌شود.
انرژی هیدروژنی در مقایسه با خورشید و باد به طوفان و نور آفتاب وابسته نیست. در مقایسه با باتری‌های لیتیومی نیز چگالی ذخیره انرژی بیشتری دارند که می‌تواند به خودروها توان حرکتی در مسیر بیشتری بدهند.
با توجه به مزایای هیدروژن، دولت‌های سراسر جهان طرح‌هایی برای گسترش اقتصادهای هیدروژنی ارائه کرده‌اند. دولت چین در ماه مارس ۲۰۲۲، نخستین برنامه بلندمدت برای استفاده از هیدروژن در طی سال‌های ۲۰۲۱ تا ۲۰۳۵ را معرفی کرد. بر اساس این برنامه، چین تا سال ۲۰۲۵ باید دست کم ۵۰ هزار دستگاه خودروی سوخت هیدروژنی در جاده‌های خود داشته باشد که این رقم ۶ برابر بیشتر از ۸ هزار دستگاه سال ۲۰۲۰ است.
بازار جهانی برای خودروهای سوخت هیدروژنی و تجاری تا سال ۲۰۳۰ به رقم ۲۰ میلیارد دلار خواهد رسید و رشد سالیانه ۴۳ درصد خواهد داشت و این امر به کمک برنامه‌ریزی‌های استراتژیک و سیاست‌های حمایتی از انرژی پاک صورت می‌گیرد که از هزینه‌های فناوری و محصولات هیدروژنی می‌کاهد.
شرکت سینوانرژی ظرفیت تولید سالیانه ۲۰ هزار پیل سوخت هیدروژنی را دارد و مدعی است که یکی از بزرگ‌ترین تولیدکنندگان جهانی این حوزه است. خودروهایی که از این تولیدات استفاده می‌کنند در بیش از ۳۰ شهر و ۱۸ استان در چین وجود دارند و نخستین شرکت چینی است که خودروهای هیدروژنی با استاندارد اروپا صادر می‌کند.
این شرکت از زمان تأسیس در سال ۲۰۱۵ از حمایت و یارانه دولتی برخوردار بوده است و یک سرمایه‌گذاری مشترک با شرکت کانادایی برای بومی‌سازی پیل‌های سوختی هیدروژنی در چین ایجاد کرده است و فناوری خود را گسترش داده و با حمایت دولت، شرکت‌ها و سرمایه بیشتری جلب شدند و اکوسیستم محلی برای تولید، ذخیره‌سازی، سوخت‌گیری و کاربرد سوخت هیدروژنی ایجاد شده است.
پس از تأکید دولت چین بر استفاده از سوخت هیدروژنی در سال ۲۰۱۹، دست کم ۲۳ منطقه از ۳۱ استان طرح‌های توسعه‌ای برای انرژی هیدروژنی و خودروهای هیدروژنی ارائه کرده‌اند. تا زیرساخت‌های لازم برای آن را فراهم سازند.
اتوبوس‌های هیدروژنی سریع‌تر حرکت می‌کنند و بوی نامطبوع سوخت نیز ندارند و به حدود ۱۰ دقیقه زمان نیاز دارند تا مجدد شارژ شوند و سپس حدود ۴۵۰ کیلومتر با همان یک بار شارژ حرکت خواهند کرد. سوخت هیدروژنی حتی تا دمای منفی ۳۰ درجه سلسیوس نیز کار می‌کند که این نکته برای زمستان‌های مناطق شمالی چین مفید است.
یکی از موانع اصلی توسعه این خودروها، هزینه بالای هیدروژن است. در حال حاضر، هیدروژن مورد استفاده در یانفو عمدتاً به شکل گازی بسیار فشرده ذخیره و حمل می‌شود. مسافت طولانی از تأسیسات تولید تا ایستگاه‌های سوخت‌گیری، فشار بالای مورد نیاز در مخازن ذخیره‌سازی و تأثیر کووید ۱۹ بر عرضه تولید منجر به افزایش هیدروژن تا ۸۰ یوان برای هر کیلوگرم شده است در حالی که متوسط قیمت سوخت در ماه می حدود ۱۲٫۸ یوان در هر گالن بود.
مشکل بزرگ دیگر هزینه تولید بالای هیدروژن سبز در مقایسه با هیدروژن ارزان ناشی از تولید گاز از زغال سنگ است که در اغلب صنایع چین استفاده می‌شود. چین قصد دارد تا سال ۲۰۲۵، سالیانه ۱۰۰ تا ۲۰۰ هزار تن هیدروژن سبز تولید کند که پاک‌ترین شکل هیدروژن است و از شکافتن آب توسط الکترولیز تولید می‌شود. با حمایت‌های دولت و صنایع مربوط، این اطمینان وجود دارد که هزینه هیدروژن نه تنها با هزینه فعلی گازوئیل و بنزین قابل مقایسه است بلکه حتی رقابتی‌تر نیز خواهد شد.
پیشرفت‌های فناوری در قطعات حیاتی نیز برای توسعه هیدروژن چین بسیار مهم است. علیرغم پیشرفت اخیر در توسعه داخلی، چین همچنان به واردات مواد اولیه، کاتالیزورها، PEM [غشای الکترولیت پلیمری]، کاغذ کربن و فیبر کربن با استحکام بالا متکی است و همکاری‌های بین‌المللی بیشتر به بومی‌سازی قطعات کلیدی و مهم کمک خواهد کرد.
صنعت هیدروژن- ۲۰۲۰ و ۲۰۳۰
| آمریکای شمالی | اروپا | آسیا | جهانی | |||||
| ۲۰۲۰ | ۲۰۳۰ | ۲۰۲۰ | ۲۰۳۰ | ۲۰۲۰ | ۲۰۳۰ | ۲۰۲۰ | ۲۰۳۰ | |
| ظرفیت خروجی هیدروژن سبز (مگاوات) | ۹ | ۸۴ | >۱۰.۰۰۰ | ۳۰ | ۱۳۴ | |||
| ایستگاه‌های سوخت‌گیری | ۶۶ | ۴٫۳۰۰ | ۱۷۰ | ۳٫۷۰۰ | ۱۶۳ | ۲٫۵۶۰ | ۴۰۷ | >۱۰.۰۰۰ |
| خودروهای سوخت هیدروژنی | ۷٫۸۰۰ | ۳٫۷ میلیون | ۱٫۳۰۰ | ۴٫۲ میلیون | ۶٫۳۰۰ | ۵٫۱ میلیون | ۱۶٫۰۰۰ | ۱۳ میلیون |
با راه‌اندازی طرح میان‌مدت و بلندمدت توسعه صنعت انرژی هیدروژنی، چالش‌های زنجیره ارزش اعم از تولید، ذخیره‌سازی، حمل و نقل و سوخت‌گیری و هزینه هیدروژن در آینده نزدیک حل خواهد شد. در نتیجه، صنعت هیدروژن سرمایه‌گذاری و حمایت قابل‌توجهی را از سوی همه سهامداران برای ایجاد اقتصاد هیدروژنی جذب خواهد کرد. هنگامی که فناوری انرژی هیدروژن تجدیدپذیر بالغ و شکوفا شود، در مقیاس بزرگ استفاده خواهد شد و به تدریج تمام بخش‌هایی که می‌توانند کربن‌زدایی کنند، مانند حمل‌ونقل، صنعت، تولید برق و مواد خام را پوشش می‌دهد.