در گذشته چنین سیستم رادار قدرتمندی تنها برای پهپادهای نظامی فراهم بود چراکه فناوری آن بزرگ، پیچیده و نیازمند نیرو و انرژی زیاد بود.
این فناوری علاوه بر پهپاد برای سایر بخش‌ها همچون رانندگی هوشمند، لجستیک هوشمند، شهرهای هوشمند، نجات اضطراری، امدادرسانی در بلایا و کمک به اقتصاد ملی و معیشت مردم نیز کاربرد دارد.
اغلب پهپادهای غیرنظامی از دوربین‌های نوری و یا حسگرهای لیزری استفاده می‌کنند و تنها قادر به پرواز در روز و با دید بالا هستند. پهپادهای نظامی به رادار مایکروویو مجهز هستند و می‌توانند در شب نیز دید داشته باشند و در تمام انواع آب و هوایی همچون دود، باران، مه و غبار نیز پرواز می‌کنند.
این رادار جدید می‌تواند ویژگی‌های مواد، رطوبت و سایر اطلاعات با ارزش را که با تصویربرداری نوری واضح نیستند، اما در ارتش اهمیت زیادی دارند را شناسایی کند؛ اما برای دریافت تصویر با جزییات، رادار باید حجم زیادی از داده را جمع‌آوری، تحلیل و منتقل کند که این کار سیستم را حجیم، پرهزینه و انرژی بر و کاربردهای آن را به میزان قابل‌توجهی محدود می‌کند.
زمانی که گروهی محققین پروژه حدود هشت سال پیش، ایده فناوری مایکروویو رادار را مطرح کردند، بسیاری از کارشناسان آن را عملی نمی‌دانستند؛ اما فناوری با الگوریتم خاص خود توانسته به طرز قابل‌توجهی از مقدار مصرف و اندازه انرژی رادار بکاهد بدون اینکه به کیفیت تصاویر آن ضربه بزند.
به گفته محققین، عملکرد رادارهای سنتی پس از حدود نیم قرن توسعه به دلیل محدودیت‌های ابزارهای الکترونیک به سقف خود رسیده است و فناوری ۱ بیتی رادار جدید مسیری می‌گشاید که نویدبخش رادار کم‌هزینه، سبک، با کارایی و سرعت‌بالا برای شناسایی، ردیابی، تصویربرداری و شناسایی هدف است. فن‌آوری جدید به ویژه برای برنامه‌های کاربردی با منابع محدود مفید است.
در سراسر جهان رقابت بر سر توسعه رادار برای پهپادهای کوچک وجود دارد. به عنوان مثال، هلیکوپتر بدون سرنشین MQ-8 Fire Scout نیروی دریایی ایالات‌متحده، یک رادار با وزن کمتر از ۳۰ کیلوگرم (۶۶ پوند) حمل می‌کند. یک تیم تحقیقاتی با آزمایشگاه MIT در مقاله‌ای در سال ۲۰۱۸ اعلام کردند که راداری سبک‌تر از ۱ کیلوگرم ساخته‌اند که می‌توان آن را با یک پهپاد پرتاب دستی حمل کرد.