میکروپلاستیک‌ها، قطعات پلاستیکی کوچکتر از ۵ میلی متر هستند که به طور گسترده در اقیانوس‌ها پراکنده شده‌اند. آنها به راحتی توسط موجودات دریایی خورده و از طریق زنجیره غذایی به انسان منتقل می‌شوند و تهدیدی جدی برای سلامت انسان و اکوسیستم به حساب می‌آیند.
دانشمندان دانشگاه سیچوان با الهام از ماده‌ای که به عنوان مادر مروارید شناخته می‌شود، ماده‌ای قوی، بادوام و منعطف به دست آورده و از آن برای ایجاد یک نانوکامپوزیت بادوام، انعطاف پذیر و خود ترمیم شونده مدلسازی کردند.
تیم تحقیقاتی از این ماده جدید برای توسعه یک ربات نرم ماهی مانند ۱۵ میلی متری استفاده کردند که به آن امکان می‌داد به سرعت شنا کرده و میکروپلاستیک‌ها را در آب جذب کند.
روبات‌های نرم باید هنگام کار در محیط‌های آبی پیچیده، سازگاری و تحمل محیطی بالایی داشته باشند.
این مطالعه نشان داد که در مقایسه با ساختارهای سنتی، مواد جدید مورد استفاده در ربات نرم ماهی شکل دارای تعاملات فوق مولکولی زیادی بین لایه‌ها است که به ربات اجازه می‌دهد تا استحکام و عملکرد خود را حتی در صورت آسیب دیدگی بازیابی کند و به عملیات برداشت میکروپلاستیک خود ادامه دهد.
این ماهی روباتیک می‌تواند با سرعتی معادل ۲٫۶۷ برابر طول بدن خود در ثانیه شنا کند که از نمونه‌های قبلی و پلانکتون‌ها بیشتر است.
در حال حاضر، ربات نرم تنها می‌تواند عملکرد جمع‌آوری میکروپلاستیک‌ها را از سطح آب به صورت جهت دار انجام دهد. محققان اما روی ماده جدیدی کار می‌کنند که می تواند آلاینده‌های میکروپلاستیک را در زیر آب شناسایی کرده و داده‌های زنده را به صورت آنلاین به اشتراک بگذارد.
انتظار می‌رود که طراحی نانوساختار جدید، مسیر گسترده مؤثری را برای دیگر ربات‌های یکپارچه ارائه دهد و در بسیاری از زمینه‌ها مانند تولید انرژی خورشیدی، کاتالیز واکنش‌های شیمیایی، زیست‌پزشکی و هوافضا استفاده شود.